'Küçükken' annem ne zaman ev temizleme olayına girişse kedi gibi eteğinden ayrılmazdım. Hele de süpürme faslında. Yakınına kıvrılır o evin basılmayan yerlerine bile değen süpürgenin pis ucunu yanağıma yaklaştırmasını beklerdim. Gerçekleşince içim gıdıklanır, gözlerimi kapatıp gülümser ve tekrar yapması için en buruk bakışlarımı gönderirdim baktığı yerlere.
'Küçükken' saklambaç oynardık sitedeki gençlikle. Ben hep en akıllı rolünü oynar, saklanılabilecek en ücra köşeye saklanır, herkesin çıkmasını beklerdim. Benden önce biri ebelenirse oyun yine başa sarardı. Bunun için arabamızın altı en uygun yerdi. Bunu hiçbir zaman kimse bilmedi.
'Küçükken' evimizin arka tarafı alabildiğine boş araziydi. Kurumuş dalların üzerine konan yusufçukları kuyruklarından yakalar, minik delikler açtığımız pet şişelere koyardık. Evlerimize dağılırken de azad etmezdik o zavallıcıkları. Her birimiz annelerimize kocaman sevinçlerle anlatır, hediye ederdik ölümüne dakikalar kalmış yusufçukları.
'Küçükken' de çok severdim kurbağaları. Önce yakalar, sonra öper, sonra da ameliyat ederdik çevre duvarının üstünde. Ben biriktirip annaneme götürmüştüm bir keresinde "Bunları senin bahçene gömebilir miyim?" diye sormak için. Kokuşmuş kurbağacıklarımı hunharca bahçeye fırlatmışlardı pisiler yesin diye.
'Küçükken' "Dansözcülük" oynardık yola bakmayan bahçemizde. Bir kişi orkestra seçilir, geri kalan 3-4 kız üstümüzdeki t-shirt'ü kıvırıp, buruşturup, yakadan sokup, alttan çekerek dansöz giysisi yapar ve oynardık orkestra eşliğinde. Melodisi hala aklımda. Azize... En güzelimiz orkestranın jüri olmasıyla seçilir, hergün birimizin egosu tavan yapardı.
'Küçükken' herşey çok güzeldi. Günlükler, hatıra defterleri, ilk aşklar, sene sonunda boş yer kalmayana kadar imza attırılan gömlekler... Hayal kırıklıkları da güzeldi, yenilen fırçalar da. Her yaşın ayrı güzelliği var da, geçmişi hatırlayınca tuhaf bir burukluk duyuyor insan.
Her yeni güne gözlerini yeni bir "Umut"la açan kardeşim, hayatın hep Umut'lu olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder