Aslında kelimeler bazen çok şey demek. Ya da herşey. İyi kullanılmış kelimeler, anlamlı cümleler olur çünkü. Kötüleriyse kötü kalır akılda. İyi izlenim yaratmaz.
Yapacak öyle çok abukluk var ki hayatımda. Anlamsız kelimeleri tilkilerimle beraber ayrıştırıp kütleler haline getiriyoruz. Sonra da her birine yeni sınıflar açıp barındırıyoruz orda. Sarfedenlere de düşünülme imkanı sağlıyoruz. Sebepsiz ve gereksiz yere.
Ya kendimi kapatsam? Konuşmasam kimseyle? Hem o zaman gerek kalmaz yersiz takıntılara, fazlalıklara, haşerelere. Yapacak daha farklı abukluklar bulsam kendime, kaybettiğim huzurumu bulsam, hiç karışmasam kimliksiz kişilere...
Yok! Hayatımda somut varlıklara, dokunabildiğim, herkesin gördüğü canlı varlıklara yer yok! Mutsuz ediyorlar beni. Kırıp, yıkıyorlar bir anda yaşattığım en büyük servetim olan sessizliğimi. İstemiyorum, sevmesin kimse beni. İçimdeki sessizliğin sesinde bulurum ben kendimi. Dinlerim, toparlarım dağılan her hücremi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder