"Melankolik Serzenişler"

İçimdeki tarifi zor duyguları yalan yanlış yorumlayıp ne de güzel kattın birbirine.. Halbuki ben...
Kiminin anladığına anlam veremeden öylece bakakaldığım zamanlar şaşarım kendime. Nasıl olur da böyle saf olabilirim diye düşünürüm. Öyle zamanlarda yağmurun dinmesini beklerim sadece, sokak ortasında kimsesiz bir saçak altında. Söylenecek çok şey varken, hırçınlığımı yüreğimin bir köşesinde unutup susmak hep en doğrusu sanırım. Canıma tak diyene kadar süren sessizliğimin altında bazen bir anlamsızlık ararken, anlamlar bulurum hep başka başka. Suskun, masumumdur kimi zaman.. Kedi ya da papatya bazen.. Asi ya da asil olduğumu düşündüğüm olur. Elalem ne der? Düşünmem bile..
Kelebekleri perilere benzetirim. Narindirler çünkü. Dokununca ipekten kanatları dağılır. Yani bir şekilleri olmasa, yıllarca kıpırdamayan bir kitabın üzerinde biriken toz gibidirler aslında. Üflersin, uçar.. Şimdi sanki ben de öyleyim işte. Bir bütünken ufacık bir nefesle toz oldum. Dağıldı hücrelerim dört bir yana. Nerden geldin? Kimsin ve ne yaptın bana? Taşlaşmış kalbimi ne ara getirdin "Kulak memesi" kıvamına? Neden? Sevmek mi istedin beni? Aralık bırakmadığım kirli pencerelerimin yıllanmış çatlaklarından sızışını şans sayıyorum kendime.. İster gel otur şöminenin başına, istersen sızdığın çatlağı göstereyim sana..

Laf Salatası

Düşünce yoğunluğumun olduğu zamanlar bunlar. Seviyorum onları. Düşünmek bana varolduğumu hatırlatıyor. Bazıları için zor olsa da benim en güzel yeteneğim.
Düşünüyorum da neden hep sinkeleri öldürürüz mesela. Neden arı hayvanını gördüğümüzde öylece bakarız da sineğe hunhar bir eylem takınırız? Acaba sinek amaçsız bir hayvan da arının balından faydalandığımızdan mı? Yine menfaat yani. Şaşırmadım..
Fotoğraf adına hastalıklarımı bir süreliğine rafa kaldırdım. Sebepli olarak çekilen güzel karelerden kaçıyorum. Cezbediyor.
Aşka gelince; hat safhada ilerlerken can yakıcı kısımları da oluyor. Özgür Çiçeğin bir sözü geldi aklıma: "Yeterince dürüstseniz, fαzlαsıylα αşıksαnız ve gerçekten iyi biriyseniz.. Hαzırsınız. Artık mutsuz olαbilirsiniz.. " Hep etkilenmişimdir. Mutsuz değilim de soru cümlelerim mevcut. Cevabı olmayan öyle çok sorum var ki, sanırım uzun bir zaman daha varlığımı hissedeceğim..

Başlık olması şart mı?

Orada da kış mı diye merak ettim. "Üşüyor musun?" diye sordum, "Evet" dedi. "Beraber ısınmalıyız." diye düşündüm. Çünkü ben de çok üşüdüm. Aklıma neden üşüdüğüm geldi. Ben gribim!. Sıcacık yüzünü yüzüme yasladığında alyuvarlarım hareketlendi. Isındığımı hissettim yüzünde. Sonra "Belki yazık oldu ona ama emin ellerde." dedim kendime. Uzaktan fısıldadığı sevgi sözlerini duyar gibiyim, hiç bitmeyen bir şarkı gibi. Burnunu boynuma gömüp nefes almasını seviyorum. Sonbaharda sahilde yürüme hissi uyandırıyor adeta bende. Halbuki sevmem sıcak çikolatasız geçen soğuk akşamlı günleri. Bilare yapmalıyız bunu. Onun adını duyduğum yerlerde zihnimden sevdiğim kelimeler geçiyor ardarda. "Endoplazmik Retikulum" mesela. Ya da "Mezopotamya". Tüm gün geçiyor bunlar.
Yoruldum. En iyisi uyumak. Cafcaflı cümlelerdense yalnız adını anıp huzura yatmak.. İyi geceler sevgili. En güzel sabaha uyanman dileğiyle...