Orada da kış mı diye merak ettim. "Üşüyor musun?" diye sordum, "Evet" dedi. "Beraber ısınmalıyız." diye düşündüm. Çünkü ben de çok üşüdüm. Aklıma neden üşüdüğüm geldi. Ben gribim!. Sıcacık yüzünü yüzüme yasladığında alyuvarlarım hareketlendi. Isındığımı hissettim yüzünde. Sonra "Belki yazık oldu ona ama emin ellerde." dedim kendime. Uzaktan fısıldadığı sevgi sözlerini duyar gibiyim, hiç bitmeyen bir şarkı gibi. Burnunu boynuma gömüp nefes almasını seviyorum. Sonbaharda sahilde yürüme hissi uyandırıyor adeta bende. Halbuki sevmem sıcak çikolatasız geçen soğuk akşamlı günleri. Bilare yapmalıyız bunu. Onun adını duyduğum yerlerde zihnimden sevdiğim kelimeler geçiyor ardarda. "Endoplazmik Retikulum" mesela. Ya da "Mezopotamya". Tüm gün geçiyor bunlar.
Yoruldum. En iyisi uyumak. Cafcaflı cümlelerdense yalnız adını anıp huzura yatmak.. İyi geceler sevgili. En güzel sabaha uyanman dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder